من که بچه م هنوز به اون سن نيست، اما وقتي با بچگي هاي خودم مقايسه مي کنم، مي بينم که اگه مادر و پدرم اون موقع ها به جاي اينکه تا باهاشون حرف مي زنم، يه ليست بزرگ از نصيحت هاشون و دعواهاشون رو جلوم نمي ذاشتن، و به جاش، يه کم باهام هم دردي و هم دلي مي کردن و سعي مي کردن شرايطمو درک کنن، من خودمم دلم مي خواست بيشتر بهشون نزديک بشم و بهترين دوستام بشن مامان و بابام.

اما مامان و باباها، اينقدر نگران بچه هاشونن، که به جاي اينکه قسمت اول، يعني همون اعتماد سازي از طريق همدردي و هم دليه، رو انجام بدن، مي رن يه سره سراغ قسمت دوم که همون تذکر دادن و نصيحت کردنه که هم? بچه ها هم ازش فرارين...

نمي دونم، کار خيلي سختيه که آدم وقتي داره مي بينه که بچه ش با فلان رفتارش چه آسيبي به خودش مي زنه، اول سعي کنه باهاش هم دردي کنه و شرايطشو درک کنه... ولي آدم اول بايد بچه رو از نظر روحي براي پذيرش نصيحت آماده کنه، بعد نصيحتش کنه... و مطمئن باشه هم? بچه ها به يه مادر خوب که حرفشونو گوش بده و بهترين دوستشون باشه احتياج دارن...

ولي اينم اقتضاي سنشه که بخواد مستقل باشه و از مامانش جدا بشه و خودش به تنهايي تصميم بگيره....

البته هم? اينا که گفتم فقط تجرب? خودم بود، و شايد اصلاً درمورد شما مصداق نداشته باشه ;)

صحرا خانوم

حالا دختر شما که بزرگتره. من با دختر خودم که فقط 9 سالشه موندم که چيکار کنم. بس که علايق عجيب غريبي داره. منم خيلي نگرانشم.... واقعا پدر مادرهاي ما چه جوري ما رو بزرگ کردن؟!

سلام صحرا جان

ممنونم از حضورت گلم

من که تجربه اي ندارم

اما خواهرزاده و برادرزاده م توي اين سن همينجور بودن....فکر کنم اقتضاي سنشون باشه و يه کم که بگذره درست ميشه....